Winterstalling bij DCS Coating

Winterstalling bij DCS Coating

Het weer doet vermoeden het voorjaar net is begonnen, toch is het moment daar om de boot het water uit te gaan halen. Aanvankelijk de bedoeling om dit in Herkingen te doen bij de WSV Herkignen totdat ik een wel heel aantrekkelijk aanbod kreeg, nl. om Uisge Beatha bij op de wal te zetten. De grootte van mijn boot is een fractie van wat zij normaliter verwerken en daarom zijn er ook nog wel wat voorbereidingen nodig. Bijv. een bok waar de boot op past. Dan wordt me bij het hardlopen verteld dat de steunen er zijn en of ik de maten van een bok wil doorgeven, dan kunnen die op maat worden gelast. Dit is eigenlijk het begin van een reeks van stappen die allemaal op heel praktische wijze opgelost worden.

Vrijdag vier november, het is een prachtige zeildag, vertrekken we vanuit Herkingen richting Moerdijk. De wind is NO en varieert tussen de 15 en 20knts. Tegen de wind in motoren naar de sluis en na het schutten het zeil erop richting de Volkenraksluizen.

Om geschut te worden moet je je aanmelden via een belletje dat zich op de wal bevindt. Niet echt een fijne plaats als dat lager wal is en je ook een marifoon aan boord hebt. Maar, als ik die gebruik om de sluiswachter op te roepen, dan wordt er verwezen naar het belletje. Na wat uitleg over lagerwal enzo, mag het verzoek via de marifoon verlopen. Heel fijn, maar wel onbegrijpelijk dat de beheersers van de Volkenrak- en Krammersluizen hier aan blijven vasthouden. Bovendien staat er een verkeerd marifoonkanaal voor de sluis vermeld; zou volgens Post Wemeldinge Ch.64 moeten zijn, maar er staat Ch.68 Redelijk verwarrend. We wachten op het vrachtschip dat we voor moeten laten.

Als het vrachtschip eenmaal ligt, is het wachten tot ook het schroefwater tot rust is gekomen om er daarna schuin achter te gaan liggen. Niet veel ruimte over en bij het sluiten van de deuren kan ik de deur bijna aanraken. Motor bij om vrij te blijven de deur en voorbereid te zijn op het schroefwater als het vrachtschip weer gaat varen. Gelukkig doet hij dat heel rustig. Hierna kunnen de zeilen er weer op.

Eerst en stukje heel hoog aandewind en dan afvallen tot halve / ruime wind en de snelheid loopt zienderogen op. Het is heerlijk zeilweer, echt een cadeautje. We doen 7,2knts over het Volkenrak waar het druk is met beroepsvaart. Oppassen en genieten terwijl het water onder ons door ruist en er dalen in het hekwater te zien zijn die me vertellen dat we tegen/boven de rompsnelheid zitten.

Het bord bij de Volkenraksluizen meldt dat er bepaalde schuttijden zijn die gelden t/m 31 okt. Dat zou betekenen dat we nog ruim een uur moeten wachten, maar aangezien het begin november is, is mij onduidelijk waarom de tekst op dit matrixbord nog te lezen is. Na een oproep mogen we de sluis in, leggen aan en wachten, wachten, wachten, zonder dat de deuren dichtgaan of er nog een boot binnenkomt varen. Dan de sluiswachter maar eens oproepen met de vraag waar op dit moment het wachten op is. Tja, dat weet hij eigenlijk ook niet. Ik vertel hem over het matrixbord en daar reageert hij laconiek op dat die tekst er maar af moet.

Met het bereiken van het Hollands Diep begint het langzaamaan te schemeren. Het fokje staat nog op, maar doet weinig meer; de wind is er bijna uitgelopen. Al motorend zetten we koers richting Moerdijk. Bij het passeren van de gele tonnen komt ons een weeïge lucht tegemoet, zo'n typische industrielucht. Nu nog even zoeken naar de juiste ingang om bij DCS Coating uit te komen. Tegen kwart voor vijf varen de we de laatste ingang in.

De volgende uitdaging is om de boot aan te leggen aan een ponton dat een meet of twee hoger is, op palen staat en de enige mogelijkheid om er vanaf het water op te komen, is de trap. Het oorspronkelijke plan om een achteranker uit te gooien en dan de punt naar de trap te laten komen, laten we varen. Twee stootwillen uit, plank ertegen en die tegen de trap en vervolgens goed vastleggen. Bootje ligt en onderwijl worden we door Marcel begroet. Even bijkletsen en dan snel beginnen de zeilen eraf te halen, buiskap eraf om voor de duisternis valt alvast de eerste spullen aan kant te hebben. Het wordt al klam. De auto die we vanochtend hebben neergezet, wordt ondertussen ingeladen met zeilen.

Als het inmiddels donker is, dan is het ook wel mooi geweest en tijd voor een biertje. Hierna lekker douchen, attent aangeboden om er in de kleedruimte gebruik van te maken! Bij terugkomst is de boot opgeruimd en ga ik koken terwijl buiten allerlei industriegeluiden klinken. Zou het een rustige nacht worden??

Tegen half negen verschijnt Arjen, hij heeft een voorspoedige reis gehad. Nemen nog wat te drinken. Bij het tweede biertje vallen mijn ogen dicht. Mooi moment om bedwaarts te gaan. Van het industriegeluid hoor ik verder niks meer.

Zaterdag 5 november

In alle vroegte op, heerlijk geslapen en weer een prachtige dag. Uit de loods komen werklui kijken wat er nu aan de kade ligt en vragen wat de bedoeling is. Veel tijd om te praten is er niet omdat om 11.00u de kraan op het ponton staat en de boot dan afgetuigd moet zijn. Muislijntjes maken, giek eraf, kilo's lijnen eraf die stijf staan van het zout en de verstaging losmaken. Nu er nieuwe verstaging op zit, zou het een kwestie van meten moeten zijn om te weten hoe straks de verstaging in maart moet worden worden gezet om de mast er weer goed op te krijgen. Als een geolied team maken we de boot klaar. Tegen half elf kijken we elkaar en constateren dat we klaar zijn. Enigszins verbaasd, nog iets te doen? Nee, laat de kraan maar komen.

Op het ponton verzamelen zich steeds meer mensen als de kraanwagen verschijnt. Nu haal ik gelukkig niet voor het eerst de boot uit het water en zijn voorbereidingen als windvaan eraf halen snel besproken. Maar, er is geen mandje! Er zit niets anders op dan in het maststoeltje omhoog getakeld te worden. Mij valt die beurt ten deel... Eigenlijk gaat dit heel soepel. De strop om de mast vraagt wat meer puzzelen omdat de ketting met strop te kort is om dan ook weer op de grond te komen. Een langere ketting biedt uitkomst. Strop om de mast, beetje aantrekken en ik weer terug naar de vaste grond.

Het spannende moment nadert, nl. de spanners losdraaien en de mast optillen. Als er nog twee man aan boord komen, wordt heel gecontroleerd de mast een paar centimeter opgetild en als alle spanners en verstagingen los zijn, gaat de mast omhoog. Eerst op de grond, maar met de zalingen er nog op is dat niet praktisch. Geen probleem, met een heftruck worden er schragen gehaald, die zware stalen, en kan de mast daarop.

Dan het volgende spannende moment: de boot gaan liften. De kraanmachinist heeft geen H-drager bij zich en daardoor moeten we improviseren om de sintels goed op z'n plaats te houden. Bovendien zijn ze aan de korte kant en verlengen we ze met een landvast. Aan deze laatste een boot vastleggen is een, maar een boot eraan tillen, dat zie ik nog niet gebeuren.

Bovenste reilingdraad los en de sintels aantrekken. De kant op kijken waar deze zitten. Het lijkt goed tot de boot omhoog gaat en behoorlijk scheef hangt. Terug het water in en opnieuw de sintels bevestigen. Eenmaal een meter of twee boven het water, blijkt dat de achterste sintel tegen de saildrive aanzit en daardoor een kracht schuin op de saildrive aan het uitoefenen is. Weer terug het water in. Het werk in de loodsen lijkt stilgelegd en alle werknemers staan buiten te kijken naar hetgeen er staat te gebeuren. Een derde poging. Nu zit alles op zijn plaats en kan ze het water uit. Ze piept en kraakt. Logisch; een boot hoort in het water... We kijken er onderdoor en alles lijkt goed te zijn. Verder omhoog en dan draaien richting de bok, die kort ervoor is vast gelast op een forse oplegger waarmee het geheel verrijdbaar wordt.

Trekkend aan een lange lijn begeleid ik de boot recht boven de bok. Alsof het ervoor is gemaakt, past de boot op de bok en staat ze bijna helemaal op haar kiel. Super gedaan en wat een praktisch handelen van alle betrokkenen! Als laatste pakken we de zalingen bij elkaar aan de mast en tillen de mast op om bovenop de steunen te leggen die door LdP zijn gemaakt. Ook perfect passend. En zo ligt tegen een uur de boot met mast op een enorme verrijdbare bok. Heel bijzonder te ervaren hoe kosten nog moeite worden/zijn gespaard om Uisge Beatha in de winterstalling te krijgen.

Als ze eenmaal bij de hogedrukreiniger staat, schoonspuiten en het veel te grote zeil er overheen spannen. Uiteindelijk komt ze later die week achter het kantoor te staan. Super!

Overigens, dat het ook anders kan laat de volgende video zien:

Gevaren mijlen