Etapje redden

Etapje redden

Vrijdagmiddag vanuit de training naar Herkingen voor de Lezing van Ben Hoekendijk over zijn tocht naar Spitsbergen. Over een stukje van 1,5u nu ruim 2,5u gedaan. Er stond ruim 340km aan file. Of een kilometerheffing en spitsheffing, over dat laatste wordt nauwelijks gesproken in de media, of die gaan leiden tot minder files, ik vraag het me af.

Eerst naar het Eiland om daar te eten met bekenden. Nog even naar de boot om de kachel aan te zetten om vanavond in een verwarmde boot te komen en dan aan de koffie.

Ben heeft een cameraploeg aan boord gehad van Omroep Gelderland om een deel van zijn tocht te filmen. In zijn enthousiaste verhaal duurt het even voor ik helder krijg welke route gevaren is om naar Spitbergen te komen. De filmploeg heeft een zeer geïllustreerde film gemaakt en laten op treffende wijze de schoonheid van het noordelijk vaargebied zien. Naarmate je noordelijker komt, krijg je ook de situatie dat je van veel 'het laatste' tegenkomt, zoals bijv. de laatste bierbrouwerij.

Wie ver reist heeft ook fraaie anekdotes te vertellen. Ik zal er twee uitlichten. In de afgelegen streken is WiFi ook op plaatsen nog beschikbaar. Bijzonder wordt het als je alleen bij hoog water ontvangst hebt... Een andere, geïllustreerde anekdote, gaat over het willen van ijs in je whiskey. Er ligt voldoende rond je heen, toch vraagt het afhakken de nodige inspanning omdat het ijs door haar leeftijd zo knoerthard is, dat je het eraf moet bikken om het in je glas te krijgen. Zou dit wel eens willen meemaken, zeker met een boot waarvan de naam aan whiskey refereert.

Wat drijft een man om op 70-jarige leeftijd nog dit soort tochten te ondernemen; op een van de foto's staat hij met zijn zoon en is duidelijk te zien dat hij uitgeput is en dolblij dat zijn zoon een maand langer aan boord blijft om de boot mee terug te varen. Dit heb ik Be ook gevraagd en het antwoord is bijna vanzelfsprekend voor een man die al zoveel tochten heeft gemaakt: passie, avontuur zoeken, vrijheid, ontdekken.

Al met al een mooi en boeiend verhaal. Nog een poosje napraten en dan is het genoeg geweest voor vandaag.

Zaterdag 21 november 2009

Een prachtige ochtendzon schijnt over de Grevelingen. Heerlijk! Na he ontbijt eerst de neerhouder van een gasveer voorzien. Zie elders bij de nieuwsberichten. Koffie gezet en rond 10'n verschijnt Kees aan boord om een paar uurtje mee te gaan. De windverwachting voor deze dag is toenemend tot windje 4-5Bft.

Gezien de windrichting gaan we om Veermansplaat en houden deze aan BB. Boot snijdt mooi door het water. We navigeren langs de staken die zo her en der staan. De sportwaterbetonning is uit het water gehaald, hierdoor is niet meer te zien waar de 1,5mtr grens ligt; nu vastlopen en het water ingaan is ween weinig aantrekkelijk idee.

Na het ronden van Veermansplaat zien we een boot vastzitten, buiten de boeienlijn... We zeilen door en overleggen, roepen we Post Ouddorp, kijken we het aan, gaan we zelf voor KNRM spelen? Omdat we aan het kruisen zijn, komen we ook weer hun kant uit en zien dat drie oudere mannen verwoede pogingen doen om los te komen. Ze laten de zeilen zakken, echter voor het krenken van de boot helpt dat niet echt.

We varen hun kant uit en uit ervaring weet ik dat het daar snel ondiep wordt. Een beeld met mijn eerste tripje met de Sonnevis, doemt weer op. Als we proberen aan de lij-zijde te komen om te overleggen (zij geen marifoon aan boord), lopen we vast. Aanvankelijk hang ik aan de lij-zijde om de boot schuin te trekken tot Kees zegt dat ik moet sturen en hij gaat hangen. Het laat zich raden waarom ;-)

Eenmaal los proberen we er vanaf de loefzijde bij te komen. Dit gaat ook niet vanzelf en moeten meermalen een rondje maken om dicht in hun buurt te komen. Nauwlettend de dieptemeter in de gaten houdend deinzen we hun kant op, gooien een lijn, die komt aan, maar kunnen hem niet vasthouden. Nu ligt de lijn op de andere boot en mogen zij gaan teruggooien. Dan blijkt dat een lijn werpen ook een vak apart is. Zie ook mijn ervaring in de Oostzee... Ze houden een te kort beginstuk vanaf de bolder en na een worp belandt de lijn in het water. De wind trekt aan en ik moet hard roepen om me verstaanbaar te maken. Na 5* gooien hebben we de lijn eindelijk te pakken. Snel om onze bolder heen en dan rustig wegzeilen.

Omdat ik aan hun achterzijde trek, vraagt het nauw sturen van de gesleepte boot. De stuurman die stuurt van me weg waardoor de boot zich bijna dwars trekt. Weer roepen dat ze achter me aan moeten sturen. Ik sleep ze een eind de Grevelingen op om daarna mijn lijn terug te krijgen. Al met al zijn we ruim een uur verder. Wij varen richting Herkingen en zij hijsen de zeilen en we zien hun weer richting de ondiepte varen. Tijdig gaat het roer om en blijven binnen de boeienlijn.

In een heerlijk zonnetje kruisen we terug naar Herkingen en praten na over het relaas. In de haven de boot aan de andere kant van de steiger gelegd om de wind op de neus te hebben; gezien de veelal NW-wind gedurende de winter.