Op vakantie met mondkapjes en chirurgische handschoenen

Op vakantie met mondkapjes en chirurgische handschoenen

Ik weet niet hoe het de lezers van deze site vergaat, hopelijk nog steeds gezond, maar net als vele heeft deze periode voor mij niets van het 'nieuwe normaal', eerder het 'nieuwe abnormaal'. Een voorbeeld van nabij. Sinds maart mocht ik mams die in een verzorgingshuis zit, niet meer bezoeken. Zij is dementerend en begrijpt niet dat ze haar kind niet meer kan vasthouden. Na heel veel gedoe gaat het management toestaan dat zij op het benedenterras mag komen. Ik sta dan in het bos dat aan de andere kant van de sloot ligt. We hebben 10meter afstand. Op deze manier proberen we wat met elkaar te babbelen. Als ze lachend zegt dat ze in de sloot wil springen om naar me toe te komen, iets waarvan ik weet dat ze niet zal doen, wordt de verpleging zenuwachtig en wil dan meteen naast haar blijven staan. Enige privacy is wel fijn in dit soort onpersoonlijke momenten.

Toen kregen we de tent met het plexiglazen scherm. Mams wordt in een rolstoel naar de tent gebracht terwijl zij met haar 82jaar nog loopt als een kieviet. In het moment begrijpt ze het, maar is het daarna ook kwijt. We raken elkaars handen aan. Er zit plexiglas tussen en de verleiding is groot om elkaar over het scherm heen aan te raken; het plexiglas is tot 2meter hoogte aangebracht. Ook hier babbelen we wat en moeten na afloop met Glassex de ruit en microfoon, waar zij de bediening niet van begrijpt, schoonmaken. Van deze schoonmaakactie is het coronavirus zo geschrokken dat het spontaan is gevlucht.

25 mei is daar eindelijk de eerste verruiming. We kunnen samen gaan wandelen. Ze wil me knuffelen, net als ik, maar ja, dat mag niet. Nog geen week later gaat het verzorgingshuis weer op slot, er is op verschillende verdiepingen een corona-uitbraak. Weer geen contact. Het zo goed bedoelde beeldbellen werkt niet. Hier zou ik een apart verhaal aan kunnen wijden, maar ik vind het in deze technologische tijd onvoorstelbaar dat een zorginstelling dit in een paar maanden niet geregeld krijgt.

Sinds een week zijn de maatregelen weer verruimd. Ondertussen zitten mams en haar medebewoners, ongeveer 25, op een etage opgesloten, doet de operationele verpleging haar stinkende best om deze opsluiting zo goed mogelijk door te komen. Ik kan niet bedenken welke effecten dit op het ziekteproces heeft, maar het voor ons zo belangrijke kwaliteit-van-leven wat we bij aanvang van de ziekte voorop hebben willen laten staan, daar is wat mij betreft weinig van over, iets dat me boos en ook verdrietig maakt.

We, de bemanning en ik, hebben lang gedubd om wel of niet op vakantie te gaan. De maatregelen worden verruimd, maar wat is er veranderd sinds maart 2020? Naast heel veel foerage zijn ook de mondkapjes en chirurgische handschoenen ingepakt en vertrekken we donderdag 16 juli naar Herkingen om zuidwaarts te gaan.

Bij de sluis van Bruinisse (Grevelingensluis) liggen we met een containerschip in de sluis. Een van de zeldzame keren in een vakantie dat het rustig is in de sluis. Beiden zijn we ook moe. De eindbestemming voor vandaag wordt door de bemanning aangepast en zeilen over een stille Oosterschelde naar St. Annaland.

Gevaren mijlen