Thuiskomst na een zeiltocht rond Engeland

Thuiskomst na een zeiltocht rond Engeland

Woensdag 02 oktober 2019

Jeetje wat een warme welkom was dat vandaag, eerst op de steiger bij Bruinisse en daarna in Herkingen. Eigenlijk begon dit al bij binnenkomst in Cadzand, vele felicitaties dat we weer in Nederland waren. Hartverwarmend en ook ontroerend.

Na een stormachtige nacht in St. Annaland begon de ochtend zonnig. Het is een rare dag om na vier maanden zeilen met veel belevenissen, nieuwe ervaringen, bijzondere ontmoetingen, worstelen met mezelf, lachen om iets kleins en ondertussen min een opgelegde, zelf opgelegde, race tegen de klok om die Grevelingensluis te halen. En dan heeft het de afgelopen nacht gestormd. Bij het wakker worden direct de weersvoorspelling opgezocht om te zien of de wind onder de 6Bft blijft. Het lijkt erop dat dat ook zo blijft.

Tegen kwart voor elf vertrekken we richting sluis en natuurlijk trekt de wind tot het onredelijke aan en alsof dat nog niet genoeg daalt er wederom een bak water op ons het neer. De hoezen had ik op het spaarzame droge moment al om de zeilen getrokken waarmee het afsluiten ook is begonnen. Vuile was is makkelijk inpakken en de overige kleding is in een grote tas verdwenen en zoek ik thuis wel verder uit.

Ergens leek het allemaal te voorspoedig te gaan en vond Murphy dat deze nog even moest toeslaan. Terwijl ik de kajuit inloop zie ik het water over de vloer gutsen en het wateralarm hoor ik piepen. Ik trek een kastje open en zie dat dat de warmwaterleiding is losgesprongen. De pomp doet 15ltr/minuut. Ik vloek hartgrondig en zet de hoofdschakelaar van het drinkwater uit. Op dit moment kom ik er dan ook achter dat de bilgepomp niet het beloofde doet. Wie test er wel eens zijn bilgepomp?

Het meisje en mams zijn naar Bru 17 gevlucht als wij bij de sluis aankomen, en deze staat al open! Het lijkt allemaal goed te gaan. Roy gaat nog kijken of zij voor de sluis al aan boord kunnen komen, maar hekken maken dat niet mogelijk. Na het schutten zie ik beiden op het puntje van de steiger uitbundig staan zwaaien.

Aanleggen en knuffelen. Wat is het fijn het meisje en mams weer te zien, hebben elkaar gemist en mams was zeker de laatste weken meer in de war en vroeg of ze nog een kind had. Ik moet en wil mijn eigen leven leiden, maar dit raakt me dan zo erg. Blij het meisje ook weer eens te kunnen vasthouden, dat is ondertussen ook zes weken geleden.

Het meisje ziet de chaos binnen, en dat is natuurlijk alleen het water..., en samen met Roy zorgen ze dat het in ieder geval droog en begaanbaar wordt. Wel heel fijn dit. Hierdoor kan ik mams aandacht geven want het zijn wel heel veel impulsen ineens. Wat een rotziekte is Alzheimer toch!

Eerst met elkaar koffiedrinken en de eerste spanning van het thuiskomen eraf halen. Ik heb heb nog een laatste stukje te gaan en wil ook alleen weer aankomen omdat ik ook alleen ben vertrokken. Maar ik weet ook hoe graag mams op het water is en als bemanning speelt ze geen. We hijsen haar in een lifejacket en ik zet haar in de hoek van de kuip neer. Samen gaan we naar Herkingen.

Als ik iemand van 'op het water heb zien genieten' dan is het mams wel, net een blij kind. Vraagt verschillende malen waar we zijn en telkens vertel ik weer dat we op de Grevelingen zijn richting de plaats waar de boot ligt. "Oja", is dan haar antwoord. Dat het hard waait en we wat stuiteren, dat deert haar niet. Ze haalt ook mijn vader aan door te zeggen: "wat zou Joop dit geweldig hebben gevonden". Mijn vader is in 1987 overleden, hij had ook zijn dromen om meer tijd op zijn boot door te brengen, een boek te gaan schrijven, maar mocht zijn pensioen niet halen. Dit sluit aan bij wat ik ook tijdens deze reis heb gehoord: "Wat goed dat je het nu doet".

Zodra ik het laatste stukje van de geul naar Herkingen indraai, zie ik mensen op de kant mij opwachten en zijn er gekleurde vlaggetjes gespannen. Wat een thuiskomst. Zo lief gedaan dit dat ik met tranen in mijn ogen aanleg. Handen schudden en een knuffel van de buurvrouw.

Koffie en stroopwafels (!) worden aan boord gebracht. Even de boel de boel laten en praten, lachen en landen. Terwijl we daar zitten komen er nog meer mensen aan. De kuip raakt voller. Ook een mooi moment om de champagne open te trekken terwijl het steeds harder begint te regenen en we ons naar binnen verplaatsen.

Wat een geweldige binnenkomst na vier maanden zeilen.

Meer foto's in het album

Gevaren mijlen

Logboek begin	2977 Nm
Logboek eind	3001 Nm
Afgelegde afstand	24 Nm