Opstapper tijdens Rondje Engeland kijkt terug

Opstapper tijdens Rondje Engeland kijkt terug

Herfsttripje

Al voor Gregor’s vertrek had ik met hem afgesproken ‘ergens’ op te stappen gedurende zijn Rond de Wereld reis. Bij voorkeur als hij aan de westkust (Ierse zee) zou varen: een gebied dat ik niet nautisch ken en waar de Goede Eilanden liggen (de whisky eilanden, dus). Natuurlijk kwam dat er voortdurend niet van door eigen nautische beslommeringen en toen de Uisge Beatha zelfs Lands End al gerond had werd de druk toch wel hoog. Het was nu (19 september…!) of het hoefde al niet meer…

Snel een afspraak gemaakt, waarbij Gregor suggereerde dat ik met een veerboot naar Wight zou gaan, na aankomst op vliegveld Southampton. Een veerboot! Dan mag je je niet eens met het varen bemoeien en mag je je slechts als verpakt vlees laten vervoeren. Gelukkig had Gregor daar begrip voor en bleek hij de boatshow in Southampton te bezoeken op het moment dat ik na een overigens handig bij een medepassagier gebietste taxirit in het havenkwartier aankwam. Na de gebruikelijke ‘wie is waar en waarom zie ik je niet’ verwarring die we tegenwoordig handig lijken te kunnen oplossen met onze mobiele telefoons was het een hartelijk weerzien met de wereldbezeiler (zijn allemaal stille hints naar zijn volgend project, dat zult u begrijpen). Het was prachtig zonnig najaarsweer, dat beloofde veel goeds. Aan het eind van de middag de relatief korte oversteek naar Cowes op Wight gemaakt, op de motor, helaas, want het was recht in de wind. Zo zette ik mijn eerste stappen op Wight, eindelijk. En zonder veerboot…

Ik was al een aantal keren langs Wight gevaren, maar om onduidelijke redenen kwam een ‘landing’ er nooit van. Terwijl ik toch van eilandjes houd. De volgende ochtend besloten we dat we verwaaid lagen (Oost 6) gezien onze voorgenomen tocht richting thuishaven en durfden we een bustocht aan naar de Needles aan de westkant van Wight. Ik houd van busritten door onbekend gebied en een dubbeldeksbus is heerlijk als je een plekje bovenin op de voorste bank weet te veroveren; die zijn helaas erg populair. De Needles zijn wel een beetje een toeristenval , dat ik mij, tamelijk naïef, niet gerealiseerd. Wel een mooi rotachtig wandelgebied en erg leuk de Needles vanaf het land te bezien. Iedereen die wel eens met slecht weer de Solent in of uit genavigeerd heeft, weet hoe spannend dat kan zijn. En de Needles grijnzen dan alleen maar in de verte…

’s Avonds nog een fraai staaltje zeemanschap en Brits relativeringsvermogen mogen waarnemen: ondanks de harde wind waren er een aantal open zeilbootjes een wedstrijd aan het doen. Toen na afloop bij het binnenvaren een van hen wat problemen kreeg met het strijken van het zeil en verdaagde naar de steiger aan lage wal waar een aantal dure jachten gemeerd lag, kregen zij het toch voor elkaar in de enige ruimte tussen twee boten te prikken en met een enorme bonk op de steiger te knallen: geen schade, dus. Wel hadden zij met het want langs de zeereling van een groot motorjacht geveegd (overigens ook zonder schade) wat hen op een zeer onwelvoeglijke scheldkanonnade van de eigenaar kwam te staan. Gregor en ik waren toegesneld om hen te helpen, ook om hen uiteindelijk weer van de lage wal af te krijgen. Toen ik met de schipper even terugkeek op het gescheld van de buurman, keek hij alleen even op van zijn werk en merkte droogjes op: ‘Yes, he was a bit vocal, wasn’t he?’.

Daags er na bleek de herfst keurig op tijd gearriveerd te zijn (21 september!): het was Zuidwest 5, lage bewolking met dreigende regen. Om ons heen zagen we diverse buien, maar toeval, geluk of kundigheid maakten dat wij droog in Eastbourne aankwamen na een flinke en mooie zeiltocht. Eastbourne ken ik redelijk goed, dat is ook wel een beetje het nadeel van steeds dichter bij het vaderland te komen: alles is vertrouwder. Een heerlijke, rustige haven met uitstekend luxe sanitair. De stilte is heerlijk. Ook Cowes vond ik al zo’n lekker rustig kneuterig stadje.

De andere ochtend weer op pad: Dover of misschien Ramsgate. Onderweg daarover gediscussieerd; Gregor wil vóór 2 oktober door de sluis bij Bruinisse zijn (die gaat een tijdje dicht voor onderhoud) en de weersvooruitzichten waren, nu de herfst zich definitief om ons heen genesteld had, slecht. Dan lijkt Ramsgate wel dichterbij, maar levert wel een langere oversteek naar het continent. Maar als je verwaaid ligt (en dat verwachtte n we), is Ramsgate beter uit te houden. Al motorzeilend met de fok bij hadden we fors last van de rollers (de zee was behoorlijk verwaaid na dagenlang harde oosten- en nu flinke zuidwestenwind. Dat werd gelukkig na Dungeness beter; het water vlakte flink af en bij Dover gekomen besloten we door te steken naar Duinkerken. Dan hadden we de oversteek maar gehad… Daar schatten we rond 24u aan te komen; echter, na een uur leek de hemel toch wel erg zwart te worden en zagen we onweersbuien om ons heen. Gregor ging overleggen met de Coastguard en nadat deze beaamd hadden dat het weer ging verslechteren, zijn we omgedraaid en meerden we rond 21u veilig af in Dover. De wind begon al flink op te pikken, maar voor ons was er een biertje en een ongestoorde nachtrust.

De andere ochtend vroeg werden we gewekt door de RNLI: of we weg wilden gaan (we lagen nog aan het arrivals pontoon)want er zou een 50 ft zeilboot met schroefproblemen binnen gesleept worden. Zo geschiedde. Die mannen van die boot hadden in de harde wind ’s nachts wel wat meegemaakt: man overboord, lijn in de schroef, dan bij het uitzetten van dinghy om de ‘overboordman’ op te pikken de dinghy verspeeld. Gelukkig bleef de schipper helder, zette de Coastguard in die vervolgens met een helikopter de man vond en redde. Een reddingboot heeft vervolgens het schip naar Dover gebracht. Indrukwekkend.

Dit harde wind verhaal was ook wel een waarschuwing: het bleef maar hard waaien, dagenlang, met voortdurend regenbuien, en, haast of niet, we kozen voor veiligheid voorop en afwachten. Wel met af en toe uitstapjes en pubbezoek. Wat een fijne plekken maken die Britten van hun pubs; het zijn echt gedeelde huiskamers, qua sfeer en welkom. Ook een uitstapje naar het nabij gelegen Canterbury hield de sfeer goed. Een lang bezoek aan de beroemde kathedraal heeft veel indruk op me gemaakt; zo’n plek waar mensen zich in hun wanhoop naar wenden, zelf niet (meer) bij machte hun leven onder controle te houden, aangrijpend. En verder was het aan boord gebakken brood er telkens weer, dat maakte ook veel goed. Het heeft mij weer gemotiveerd weer zelf mijn brood te gaan bakken. Inmiddels had Gregor de hoop opgegeven de sluis te Bru tijdig te halen en zich al verzoend met een alternatieve oplossing.

Na zes dagen stond er ’s avonds weer een 50 kn wind op de pier volgens de havenmeester. Toch zou de wind ’s nachts inzakken en een dag relatieve rust opleveren. Daarna zouden we de uitlopers van de orkaan Lorenzo over ons heen krijgen. We moesten dus maar gaan, maandagochtend vroeg. En: nagenoeg windstil! Ik vreesde een erg onrustige zee, maar dit viel enorm mee. En de Dehler 36 gedraagt zich erg mooi in wat woelig water. Zo kwamen we dan toch, na een lange en saaie motortocht, ’s avond rond 20.30u aan in Cadzand: de oversteek was geslaagd, Gregor (en ik ook trouwens) zag(-en) het thuisland weer (hoewel, Zeeuws Vlaanderen thuisland?) en hij durfde weer te hopen op het tijdig passeren van de sluis. En, hoewel met erg onstuimig weer (enorme plens- en windbuien), bereikten we met een tussenstop in St Annaland rond de middag tijdig de sluis; vier uur voor sluiting! Gregor wilde zijn epische tocht graag zonder opstappers afmaken dus ik monsterde af en reed met G’s vriendin Geeske naar thuishaven Herkingen om daar deel te nemen aan de ontvangstfestiviteiten.

In het nawoord mag wel gezegd worden dat het slagen van Gregor’s tocht geen toeval is geweest: ik ben onder de indruk van zijn veiligheidsdenken en –handelen. De boot is in uitstekende staat en Gregor is concessieloos als het om veiligheid gaat. En juist als je alleen vaart, houdt dat je wel in leven! En, schipper, op naar de volgende uitdaging!