We hebben de Ben Nevis beklommen

We hebben de Ben Nevis beklommen

Dinsdag 23 juli 2019

Na alle nattigheid en wind van gisteren is het vandaag grijs en nauwelijks wind. Goede condities om de Ben Nevis te gaan beklimmen, de hoogste berg van Schotland.

Ben Nevis (Scottish Gaelic: Beinn Nibheis) is the highest mountain in the British Isles. It is located at the western end of the Grampian Mountains in the Lochaber area of Scotland, close to the town of Fort William and is affectionately known as 'The Ben.' Ben Nevis attracts an estimated 125,000 complete and a further 100,000 partial ascents per year, most of which are made by walkers using the well-constructed Mountain Track (Pony Track) from Glen Nevis on the south side of the mountain. For climbers and mountaineers the main attraction lies in the 600-metre (2,000 ft) high cliffs of the north face. Among the highest cliffs in the United Kingdom, they harbour some of the best scrambles and rock climbs at all levels of difficulty, and are one of the principal locations in the UK for ice climbing.

The summit, at 1,344.527m (4,411ft 2in) (or 1,345m on the new Ordnance Survey maps) above sea level, unusually for a mountain in Scotland, features the ruins of a building, an observatory, which was permanently staffed from 1883 until its closure in 1904.

Vanaf de haven in Banavie is het 22" fietsen om vervolgens bij een Ben Nevis pub aan te komen waar pas na 12'n cappuccino wordt gemaakt. We starten deze dag dus zonder koffie. Tamelijk uniek.Maar hebben we uitzicht op een biertje na de hike.

Bij de start is het pad nog zandering en met af en toe een paar keien naar het volgende pad. Dit duurt niet lang voordat er met een keien een soort van trap is gemaakt waarbij de hoogte nogal verschilt. Er is duidelijk geen rekening gehouden met de bepaalde traptreehoogte van 18,5cm.

Als we de eerste treden hebben gehad, gaat het pad na een paar kilometer over in grove kiezels. Dit maakt het lopen er niet makkelijker op. Ik heb onder mijn wandelschoenen nog een redelijk stijve zool zitten, maar Geeske heeft haar lichte bergschoenen mee met een de zool die eigenlijk te zacht is voor deze omstandigheden en prikken de stenen en kiezels in haar voetzool. We hebben tot dan toe een niet te hoog tempo en met de zon die aan kracht wint, lopen we in korte broek en t-shirt. Met geweldige uitzichten over de Schotse Hooglanden, wat niet vaak voorkomt gezien het Schotse weer. Wanneer de top gaan bereiken zal deze volledig vrij zijn en niet in nevelen gehuld, dat is best uniek.

Zeker voor Geeske, die heeft de Ben Nevis eerder beklommen maar gedurende de tocht en op de top niets gezien wegens mist en sneeuw.

De kiezels veranderen van vorm en formaat, bewegen minder mee tijdens het plaatsen van onze voeten, maar het wordt ook zwaarder omdat de vlakke stukken om onze voeten op te zetten, minder worden. Fijne kuitenbijters.

De top van de Ben Nevis nog steeds niet te zien. We worden wel verrast door de vele mooie vergezichten en het bergmeer dat we zien. Wat ons allebei opvalt is het aantal mensen dat met een of meerdere honden naar boven aan het lopen is. Vraag me af wie hier nou een plezier mee wordt gedaan?

Ergens is het ook wel frustrerend dat we telkens een bocht omgaan en dan iets zien dat op een top lijkt en dat we dan mensen achter een deel van de berg zien verdwijnen. De top is nog niet in zicht. Op mijn hoogtemeter zie ik ons heel langzaam naar boven kruipen. Gevoelsmatig heb ik het idee dat ik sneller stijg, maar de werkelijkheid is weerbarstiger.

Uiteindelijk hebben we na de laatste bocht de top van de Ben Nevis inzicht, het is alleen nog geen gelopen race, want wat zijn die hoekige stenen lastig om te belopen. In de wandelgids wordt de Ben Nevis voor Schotland ook als een van de bergen uit de zware categorie bestempeld. In die beschrijving staat niet aangegeven dat de ondergrond hier wat mij betreft een belangrijke veroorzaker van is.

Na 3u45 klimmen en 8,1km te hebben afgelegd, hebben we samen de top bereikt! Een euforisch moment, niet gedacht dat ik het zou halen gezien mijn verleden met wandelen en nauwelijks hike-ervaring hebbend. Trots op elkaar dat we boven en wat is het hier mooi! Het lijkt wel alsof we oneindig ver kunnen kijken, dit vooral door de strak blauwe hemel waaronder we op de top zijn aangekomen. Het waait een beetje, maar dat is dan ook het enige; het is een heerlijke temperatuur.

Het plateau van de top is gevuld met een pluimage aan wandelaars en niet alleen volwassenen, maar vooral ook veel kinderen die hier rondspringen. Voor hen lijkt het allemaal geen moeite te hebben gekost waar mijn benen toch wel voorzichtige pogingen doen om te gaan muiten. Uitrusten met drinken en notenrepen, maar niet voordat we een foto hebben gemaakt voor het huisje dat op een hoop stenen is neergezet. Dit is bedoeld als beschermingshut, oogt zeer solide en biedt aan een paar mensen plaats

Half vier beginnen we aan de terugtocht, maar zijn nauwelijks een kwartier onderweg of ik ga onderuit. Dit levert me een aantal schrammen op, maar vooral een forse klap op mijn bovenbeen. Terwijl ik op de grond lig, voel ik dat ik ga flauw vallen, mijn maag draait alle kanten op van de pijn. Verschillende mensen stoppen en vragen bezorgd wat er aan de hand is en of het gaat. Nou, nee het gaat niet en we hebben nog 8km naar beneden te gaan.

Tegen de tijd dat ik weer overeind ben kan ik mijn rechterbeen nauwelijks buigen waardoor ik ook stabiliteit mis. We strompelen een soort van verder. Tempo is er niet te maken terwijl je doorgaans sneller afdaalt dan stijgt.

Sommige stukken vervloeken we vanwege de hoogteverschillen in de stappen die we moeten maken. Kan nauwelijks kracht op het rechterbeen zetten en buigen gaat evenmin heel lekker. Daarmee is de theorie om je sterke been eerst te zetten en dan bij te trekken op dit moment vooral theorie. De zwaartekracht zou nu wel een beetje minder mogen zijn... Verschillende wandelaars zien me gaan en bieden aan te helpen, hulp die bij het oversteken van de rivier en bij het overbruggen van grotere afstappen, erg welkom is.

Meer dan eens stoppen we om te rusten en de drinkwaterflessen te vullen met het water uit de beek. Dit smaakt lekker en verkoelend. Bij een van de rustmomenten regelt Geeske een paar Leki's (wandelstokken) en daarmee heb ik in ieder geval meer steun bij het lopen.

Bijna vier uur nadat we de top hebben verlaten, komt eindelijk de Ben Nevis Inn in zicht. Mijn bestelling heb ik al aan Geeske doorgegeven, want ook hoewel zij pijn onder haar voeten heeft (en er ook klaar mee is), loopt ze nog steeds redelijk soepel door.

Dan het moment dat we de trap (!) naar de bar op strompelen, althans ik, krijgen we te horen dat de tuin, die in de zon ligt, aan de achterzijde is en je daar alleen kunt komen door om het gebouw heen te lopen. Aangeland in tuin voelt alles in mijn lijf stijf aan. Schoenen uit en zitten en samen proosten dat we het toch hebben gedaan. Terug fietsen gaan we niet meer doen; zou niet weten hoe. Een taxi is hierbij zeer welkom om ons terug naar de boot te brengen.

Morgen vertrekken we via tien sluizen van het Caledonian Canal - ook wel Neptune's Staircase genoemd - richting Corpach om daar in het basin te overnachten voordat de Ierse Zee opgaan. Dan hebben we ook bijna onze 29 sluizen genomen.

Meer foto's in het album