Fenderhoezen zelf maken

Fenderhoezen zelf maken

Nu de romp van Uisge Beatha opnieuw donkerblauw is geschilderd, een besmettelijke kleur, ook nagedacht over de bescherming van de stootwillen. Nooit gedacht dat ik nog eens zou overwegen om over fendersokken of fenderhoezen na te denken. Het kan verkeren.

Op de Mets beurs ben ik stootwilhoezen tegengekomen van neopreen en fluweel (ook wel velours). De hoezen van badstof hebben als negatief punt dat er makkelijk vuil e.d. in blijft zitten dat dan weer makkelijk voor krassen kan zorgen. Ik realiseer me dat ik het donderblauw niet onbeschadigd kan houden, maar het is net als een nieuwe auto: je probeert het zo lang als mogelijk netjes te houden, maar er komt een moment dat je eerste kras(je) erop zit. Zelf was ik daar de eerste keer goed ziek van. Relativeringen als “het is maar een object” of “het is maar een auto”, dat helpt niet. Zo zal het ook met de romp zijn.

De materialen die ik op de Mets heb gezien, daarvan lijkt de fluwelen stootwilhoes de meest haalbare. Al was het maar dat ik het naaien van neopreen op mijn naaimachine niet succesvol wordt vanwege de steekbreedte van de zigzag-steek. Het fluweel blijkt na enig onderzoek er in verschillende varianten van sterkte te zijn. Dit wordt uitgedrukt in Martindale.

The Martindale is a unit for quantifying the abrasion resistance of textiles, especially when used for upholstery.

The Martindale method, also known as the Martindale rub test, simulates natural wear of a seat cover, in which the textile sample is rubbed against a standard abrasive surface with a specified force. The test equipment works in intervals of 5000 cycles, totalling the wear number (unit: Martindale) of abrasion cycles that leads to the material being worn to a specified degree. The higher the value, the more resistant the material is to abrasion.

Bij een stoffeerderij heb ik donderblauw fluweel gevonden met een sterkte van 100000 Martindale. Hier ga ik vijf fenderhoezen van maken.

Dit fluweel heeft weinig rek en de stoorwillen zijn niet helemaal recht van vorm en daarmee kan ik niet rechte koker maken met boven en onder elastiek. Aan de bovenzijde van de koker maak ik zes V-vormige inkepingen om daarmee de taps-toelopende vorm van de stootwil te modelleren. De inkepingen hebben zijn gelijkelijk verdeeld over de omtrek van het smallere deel van de stootwil.

De velours-koker laat ik aan de onderzijde een paar centimeter eindigen zodat ik vanaf daar een ruime V-opening maak waarbij de breedte van de V in gesloten toestand gelijk is aan de omtrek van het smalle deel van de fender. Deze uitleg vraagt misschien wat ruimtelijke verbeelding....

Om het geheel aan de onderzijde dicht te krijgen, maak ik een zogeheten ‘tunneltje’ waar een veter van een hardloopschoen doorheen gaat. Om het gepiel met een veiligheidsspeld, en zo de schoenveter er doorheen te rijgen, is het handiger deze er meteen bij in te naaien. Iets waar ik later achter kwam.

Zoals de Engelsen zeggen: “the proof of the pudding is in the eating”, zal de komende tijd leren of deze huiselijke exercitie ook van enig nut is geweest. Op de ze site meld ik de resultaten.

Meer foto's in het album