Rustdag in de Solent

Rustdag in de Solent

Wat een nacht! De golven van passerende boten zetten zich door in de haven wat leidt tot hevig geschommel en dat leidt dan weer tot trekken aan de lijnen waardoor de aanvankelijk vloeiende beweging abrupt wordt gestopt om zich daarna te herhalen de andere kant uit. Om half negen eruit, nog redelijk brak en het is al bloedheet. Tijd voor een douche.

In Haslar Marina zijn douches en toiletten in het lichtschip gemaakt. Nadat ik de trappen ben afgelopen kom ik in een gang uit zoals je die op schepen aantreft met aan weerszijden deuren met bordjes daarop. De bordjes vertellen of wat zich achter de deur bevindt. Achter de deur met het bordje shower tref ik een kleine maar complete badkamer aan. Keurig verzorgd en van alle gemakken voorzien. Alle tijd om uitgebreid te douchen.

Ontbijten, langs het havenkantoor en met de ferry naar de overkant, Portsmouth om koffie te drinken in een tentje dat net zo oud is als de man die ons bedient. Het decor van vergane tijd. De man en vrouw runnen dit waarschijnlijk al een groot deel van hun leven. Naast koffie drinken kun je er terecht voor een typisch Engels menu, te zien aan het bord dat uit de keuken komt: eieren met bacon en witte bonen in rode saus. Hoeveel typerender wil je het hebben? Of zijn het de fish and chips die een evenzo oud echtpaar krijgen geserveerd.

Aan tafel zit een keurig geklede dame te praten, in haar zelf. De tassen die zij bij zich heeft lijken meer te zijn dan je op een dag als vandaag nodig zou verwachten. Als ze opstaat, om naar het toilet te gaan, gaan alle tassen met haar mee, alsof ze bang is dat deze niet alleen kunnen worden gelaten. Terugkomend van achterin de zaak zet ze haar tassen nog een keer op de tafel waaraan ze heeft gezeten, snuffelt er wat in rond, doet de ritsen dicht en loopt het koffiezaakje uit. Hoewel de eigenaar al ouder is, is hij niet van gisteren en loopt achter haar aan. Het lijkt alsof dit vaker is gebeurd, zij komt terug, betaalt en gaat weg met haar tassen. Niet iedereen heeft de keuze hoe oud te worden.

Als toeristen bezoeken we The Spinnaker, laten ons met de lift in sneltreinvaart naar 110meter hoogte brengen om daar een mooi uitzicht over de Solent en verder te ervaren. In de wandeling er naartoe zagen we een man in het bovenste deel, waar je dus als bezoeker niet kunt komen, bezig met reparatiewerkzaamheden. Just another day at the office. Natuurlijk lopen we ook over de glazen vloer om de diepte eronder te ervaren. Dit doet me denken aan mijn reis naar Nieuw Zeeland waar in Auckland ik dit in de toren voor het eerst mocht en kon ervaren.

Het is bloedheet en voor de innerlijke verkoeling ploffen we neer in een pub om een pint te combineren met een pub meal. Op een dag als deze heeft mijn lichaam toch ook tijd nodig te herstellen van dit soort nachtelijke escapades. Het is te kort om eraan te wennen. Vermeldenswaardig is dat opvalt dat veel Engelsen bier bestellen en dan het merendeel laten staan. De serveerster antwoordt desgevraagd dat dit inderdaad veel gebeurt en het ook niet snapt, zeker omdat het geen goedkoop bier is en het in Engeland naar mijn idee ook niet zo goed gaat dat we op deze manier het bier kunnen verkwisten. Zeker als je dan weer buiten een zwerver met een blikje bier ziet zitten en hij met het restant mogelijk erg blij zou zijn. Maar ja, wellicht helpt dat het alcoholisme weer in de hand.

Op de terugweg bij Gosport Marina de boten van de Clipper Race bekeken. Fraaie 70ft racebakken waar alles een veelvoud groter is dan aan mijn eigen boot. Zo is bijvoorbeeld de staaldraad door de railing is net zo dik als mijn dikste stag. Indrukwekkend om hiermee de wereldzeeën te doorkruisen. Wij gaan terug naar een 31ft'er.

Het bedachte maal in het restaurant van de lighthouse boat gaat niet door omdat de wachttijden op dagen al deze meer dan een uur bedragen. We verleggen het eten naar Haslar restaurant. Prima gegeten.