Verwarrende tocht - 3

Verwarrende tocht - 3

Vroeg op, het zonnetje schijnt en de wind is in kracht fors verminderd, er staat minder dan 10knts. Nog even douchen en dan op pad, minder dik ingepakt dan gisteren en wel dikker ingesmeerd. Kort na de geul het zeil op en iets later de Code zero erop om vast te oefenen als we op zee een wind uit vergelijkbare richting hebben. Helaas is na een goed uur de wind er aan het uitlopen en willen we rond 10.15u bij de sluis zijn dan zal het mechanische zeil erbij moeten.

Gelegen naast de Twister kletsen we nog even bij, het is een korte schutting. Het watergeweld van de voorgelegen vissersboot maakt dat we toch wel erg dicht bij de boot voor ons komen, iets dat me niet in dank wordt afgenomen. Begrijpelijk, maar alles wordt netjes vrijgehouden en zo verlaten we de sluis om in de kom de zeilen te hijsen en koers te zetten naar de punt van Walcheren. De onstuimigheid van de golven van de afgelopen dagen, daar is niets meer van te zien of merken.

Aan boord vindt ieder zijn/haar plek, Petra lezend op het voordek en Clara in de kuip lezend, niet echt een heel actieve bedoening, meer de warmte die loom maakt. Onderwijl kabbelen we rustig voort terwijl de stuurautomaat zijn werk doet. Het zeilen is maar voor korte duur, want zoals voorspeld loopt de wind er verder uit en tegen de tijd dat we bij de kop van Walcheren zijn kan het mechaniek erbij. Het is dan nog 26Nm naar Oostende. Natuurlijk overleg ik, maar eigenlijk voel ik niet zoveel voor een motortocht naar Oostende en zondag eenzelfde motortocht terug door het ontbreken van wind. Gelukkig is iedereen het met me eens en met dat bericht roep ik de Twister op. Na enkele malen op kanaal 16 hen te hebben geroepen is er eindelijk iemand die reageert en me vertelt dat de opgeroepene niet reageert. Met deze evidente opmerking pak ik de telefoon en laat de Twister weten dat we een ander plan trekken.

Eenmaal op de Westerschelde trekt de wind genoeg aan om de Code zero uit te rollen en het gebrom uit te zetten. Koers richting Breskens, een aardige haven maar we weten niets van het achterland. Op internet worden we niet veel wijzer en als Gert straks gaat rijden moet er wel een bestemming zijn en dan is Walcheren praktischer aan te rijden dan Breskens. Wederom wijzigen we het zeilplan en verleggen de koers naar Vlissingen met het plan door te varen naar Middelburg. Als we dan toch moeten motoren...

Het kanaal door Walcheren is een zogeheten blauwe golf hebben waardoor de bruggen zodanig na elkaar opengaan dat er nauwelijks wachttijd is. Dit nog opgezocht op de site en volgens het schema zijn we hier ook op tijd voor, dit i.t.t. vorig jaar toen we hebben moeten wachten op een vlootschouw. De werkelijkheid wil echter dat we voor elke brug moeten wachten, omdat het zonnig is, is dat niet erg. Ik vraag me wel af welk systeem erachter zit, anders dan steeds de brugwachter oproepen.

In de vroege avond leggen we in de havenkom van Middelburg aan, kuip in de ondergaande zon om daar de laatste stralen van op te vangen, ondertussen luisterend naar het geklapper van een val van een Noors schip. Voor een goede nachtrust dit straks maar eens oplossen. Terwijl we kletsen over het verloop van de tochtplanning verschijnt aan de overkant een fraaie klassieke MG met daarin Gert. Oude auto's zijn net als boten, beide worden met liefde behandeld.

Zodra de auto is geparkeerd en begroetingen zijn gedaan vertellen we hoe de afgelopen dagen zijn verlopen. Door de social media was al bekend dat er enige veranderingen in het oorspronkelijke plan zijn doorgevoerd. Ongemerkt kruipt de tijd voorbij en als we in de stad nog willen eten, moeten we voortmaken.

Een van de lokale bewoonsters vertelt ons waar een eetcafé is te vinden. Teveel met onszelf en de omgeving bezig slaan we dit half op en lopen richting binnenstad door pittoreske straatjes. Hier stuiten we op een vrouw die op haar knieën bezig is de kinderkopjes te nummeren. Volgens het verhaal van de slavernij representeert het aantal kinderkopjes het aantal slaven dat in Middelburg is verhandeld. Omroep Zeeland heeft hier ook een artikel over op haar site staan

De binnenstad staat redelijk op zijn kop vanwege de plaatste hardloopwedstrijd, en de aangename temperaturen. Enige haast is wel geboden wollen we nog iets te eten vinden. Het eerste restaurant laat het geluid van een Dixielandband horen. Klinkt gezellig en zoeken een tafel. Eenmaal gezeten blijkt het muziekniveau het stemgeluid ver te overtreffen en we vertrekken. Op naar het volgende restaurant. We worden minder kieskeurig naarmate de tijd voortschrijdt. We belanden bij een Italiaan en terwijl ik naar het toilet ben vertelt de serveerster dat er alleen nog pizza's zijn. Deze boodschap heeft mij gemist (...) en ik vraag of ik de vleesspies van de kaart mag. Na terugkomst uit de keuken blijkt dat mogelijk en zo wordt er tweemaal pasta en tweemaal vleesspies besteld.

Voldaan wandelen we terug. Wordt een warme dag morgen.

Gevaren mijlen