Column 40Myl van Bru

Column 40Myl van Bru

Veranderend water

Vorige week, toen de Grevelingen nog een open verbinding met zee had, en zeearmen zoals de Oosterschelde, het Volkerak, mondingen van grote rivieren die in de Noordzee uitkwamen, was het puzzelen om daar te varen. Loden en Gissen om de geul niet te missen.

Een verval van 2,5 meter was vorige week en de weken daarvoor, gewoon. Kijkend naar de kaart zijn er platen die droogvallen en dan weer onder water staan. Dit alles met de regelmaat van een rustig kloppend hart. Soms zijn er krachten die het hart willen verstoren en doen het water tot vervaarlijke golven opzwepen om daarna, zich niet bekommerend om lief en leed, terug te keren in een rustig water, bijna kabbelend waar het goed toeven is. De kaarten worden bekeken en om de haven te bereiken moeten we over delen die staan aangemerkt als droogvallend. Verbazing maakt zich meester van schipper en bemanning: daar kunnen we niet varen. Maar dan is daar weer dat kloppend hart, een stem die zegt: wacht op het moment, en het water toont zich gewillig en ruim.

Toch is hier volgens mij sprake ook van een implementatieprobleem. De bedenker van deze immense machine heeft een paar dingen over het hoofd gezien. 's Ochtends op het gemak een eitje tikken, een kopje koffie of thee, uitgebreid de krant lezen, de lucht bekijken, niets van dit alles. Nee, we moeten ons haasten want het getij tikt. Het tikken van de tijd om mee te kunnen varen op de stroom, de stroom die je naar oost of west of noord of zuid voert. De stroom naar bekende en onbekende gebieden, iedere keer maar weer. Veel tijd om er bij stil te liggen is er niet, want daar is het implementatieprobleem. De boot nog niet aan kant, de route nog niet uitgeschreven en het sextant nog in de koffer geborgen. We moeten ons haasten, vroege vertrektijden of late aankomsten, nooit eens weg op het moment dat iedereen daar ook klaar voor is. Nee, gedicteerd door dat immer kloppende hart, een ritme dat ons naar de getijdenklok doet kijken. Aanstalten maken, met koffie in de hand de trossen los en de zeilen hijsen. Daar gaat ze, glijdend door het water een eigen koers volgend of achter de andere boten aan, elkaar volgend naar een nieuwe start. De start naar het onbekende, maar ook de start voor het verlangen naar een stukje zeilen, het stoeien met de elementen, stoeien met elkaar en onderling.

Maar deze week is alles anders. Een verval van hooguit 30 cm, nog slechts tweemaal per jaar. Het hart lijkt verstoord, verstoord door menselijk ingrijpen. Het protest van rottende lucht trok langs. Een strijd gestreden, geen kijken meer op getijdenklok of plaatsbepaling met sextant. Ter helpende hand is er staal en plastic geplaatst, geplaatst om ons te helpen te goeder of minder goeder wil. De gps vertelt waar we zijn en soms waar geulen en ondieptes verscholen liggen. Kaarten worden aangepast en vertellen ons waar wel en niet gevaren mag worden, het ene staal missend en dan weer het plastic volgend. Het avontuurlijke verwordt tot een route, een die langs de drooggevallen platen voert, een route voor de een wat korter en de ander wat langer, maar ook tot recreëren, genieten van het moois de Grevelingen geeft. Nu nog onbekend, maar nieuwsgierig van aard kijkt menig boot uit naar een nieuwe vaart.

Ik wens alle deelnemers van de Tele2 - 40MijlvanBru een mooie wedstrijd waar sportiviteit boven de bakboord/stuurboord-regel staat.

Gregor de Graaf
s/y Uisge Beatha