Soms is wachten ook een optie

Soms is wachten ook een optie

Een onrustige nacht heb ik inmiddels achter me; het is harder gaan waaien, variërend tussen de 15kn en 20kn. Dit valt op zich best mee, maar het giert waardoor het harder lijkt te waaien. Dit maakt het voor mij ook onrustiger. De boot heeft de afgelopen nacht lekker op de wisselingen van het tij meegedraaid. Dit had wel tot gevolg dat de golfjes vrolijk tegen de zijkant van de boot aan het klotsen waren en dan is de boot een grote klankkast waardoor er van rustig slapen niets meer kwam. Dit gaf met wel de gelegenheid om naar het vroege weerbericht op BBC 4 te luisteren. Het is geen weerbericht om echt vrolijk van te worden; in het westelijk deel van de Solent, het gebied waar ik ben, geldt een stormwaarschuwing en voor de komende dagen ziet het er niet naar uit dat het zomer wordt.

Op de ankerplek zijn er twee boten bijgekomen en aan de overkant zijn mensen over het drooggevallen deel aan het lopen. Verschillende zeilboten op het water; het lijkt wel alsof er een wedstrijd gaande is. Het is 12.00u en het regent. Om de tijd te doden lees ik Marathonloper van Abdelkader Benali, een boek dat als hoofstuk elke kilometer van de marathon bevat.

Om half twee is het wel een beetje klaar, want volgens mijn berekening zou ik rond 14.00u weg kunnen dus ga ik me omkleden om regen en wind te trotseren. Vlak naast me wil een Engelsman ankeren en vraag hem een stukje verder te gaan liggen omdat ik verwacht wat ruimte bij mijn vertrek nodig te hebben. Eenmaal in het pak gehesen tijd om wat krachtinspanning te gaan doen om het anker los te krijgen. Wind en stroom trekken eraan en ik ben al met al een kwartier bezig, inclusief rustmomenten, voordat ik het anker aan boord heb. Zelf proberen er bijna recht boven te komen vormt al een klus omdat ik niet snel genoeg erboven kan sturen en dan weer naar voren gaan om aan de ankerlijn te trekken. Het komt dus voornamelijk neer op brute kracht en tijdig de ankerlijn op de kikker beleggen. Eenmaal binnen kan ik de fok uitrollen en vertrekken richting de uitgang.

De wind is zuidelijk en varieert tussen de 15 en 20knts. Dit betekent dat de zee lekker heeft kunnen opbouwen de afgelopen uren en dat is richting de uitgang van Chichester Canal ook duidelijk te zien, het kolkt van de stroom en de golven breken over het ondiepe deel heen. Ik probeer te kruisen en om later met halve wind verder te zeilen, maar dat is een kansloze opgave. De boot achter me zit me daarbij ook nog enigszins dwars, want dan lijkt hij door te zetten en dan weer in te houden. Hierdoor blijft het een soort kat-en-muis-spel om buiten te komen. Dit is geen doen, fok ingerold en met wel 1,9kn SOG vaar ik naar buiten. Een half uur later zou gunstiger zijn wellicht, maar dan kom ik mogelijk te krap met de drempel voor Langstone. En wat stuitert het, de boot klapt keer op keer frontaal op een golf, zelf iets afsturen van de golf maakt het weinig dragelijker. Waar ben ik aan begonnen?

Uiteindelijk komt West Pole in zicht en kan ik de koers verleggen naar de zuid-kardinaal. Ik durf niet, zoals sommige boten doen, over de ondiepte heen. Er is weliswaar een meter of drie water bovenop gekomen, maar dat geeft alleen maar meer brekers en onrustiger water. Dan maar de langere route. Fok uitgerold. Waarom het grootzeil niet gehesen? Ik zag mezelf dat in deze zee niet doen. De boot heb ik onder controle, maar wat een aandacht vraagt dit. Het ene moment glijdt een golf rustig onder me door en surf ik een stukje mee en het volgende moment wordt ze opgepakt en een paar meter verder neergegooid. Dit gaat het voor het komende uur blijven. De stuurautomaat trekt dit niet en ik zal het zelf moeten doen. Wilde ik echt weg?

Het slechte nieuws is, dat ik met deze wind een voordewindse aanloop van de haven heb. Geen trek in, dan maar iets door sturen naar de kardinale ton om daarna het stuk naar de haven af te kruisen. Over het ondiepe deel rollen de brekers door en ook die doen de boot rollen. Probeer wel hoogte te halen om straks zo min mogelijk extra slagen te maken. De enkele golf die lekker doorloopt, daar kan ik vanaf surfen en dan voelt het wel erg lekker. Ondertussen is het weer gaan regenen en blijft het in het zicht van de haven aandachtig sturen.

Het is nog even rollen voordat ik binnen de bescherming van de haveningang kom. Meteen is het water rustiger en kan ik in de regen de spullen klaarleggen om de haven in te varen, SouthSea Marina. Deze, aan bakboord gelegen haven heeft een nogal bochtige vaarroute en hoewel goed betond, liggen er veel boten aan moorings die het zicht op de ingang van het kanaaltje naar de haven behoorlijk beperken. Ik heb mazzel omdat er net een motorboot de haven uitkomt schuiven waardoor ik de ingang ineens in beeld krijg.

Na een slingerpad kom ik vlak voor het sluisje dat HW+/-3u open is. Het gaat automatisch dicht, geen vriendelijke havenmeester die je eventueel kan overhalen om je toch nog over de drempel van 1,60meter te laten gaan. Voor de ingang is er wel een wachtsteiger. Ik krijg plek B23 toegewezen, fijn een vingersteiger. Ik ben blij als de boot eenmaal vastligt en ik aan een glas wijn zit. Soms is binnen blijven ook een optie.

Tot slot een bericht aan de lezers, ik ben ook nieuwsgierig hoe het jullie vergaat, please let me know.

Gevaren mijlen