Shackle fok breekt

Shackle fok breekt

Het is droog, het waait en regen op komst. Het is hier een werkelijk prachtige omgeving, maar iets te prijzig om nog een nacht te willen blijven liggen. Het is HW om 12.30u CEST. We willen in ieder geval koffie drinken in het naastgelegen restaurant en gebruiken om het logboek bij te schrijven; met al dat gekwakkel is dat erbij ingeschoten.

Het restaurant ligt op een idyllisch stukje landgoed met zeer fraai uitzicht over de rivier. Het gastenverblijf is voorzien van een grote openhaard die, zo te ruiken, recentelijk heeft gebrand. Gezeten in twee Chesterfield stoelen, type Ollie B. Bommel, is het erg goed toeven en zou je bijna vergeten dat er niets nautisch op het programma staat.

Rond het middag uur de boot klaar gemaakt en vertrokken. In de haven staat dan 12kn. Ik denk het dubbele buiten. De rivier afvarende valt op dat de bemanning van de tegemoet komende schepen diep in hun zeilpakken zitten. Laten we alleen de fok maar eens uitrollen. Hiermee lopen we het laatste stuk in de rivier al 6kn.

Als we over het water van West Solent kunnen kijken staan er stevige golven en met witte koppen. De J-klasse vaart onder vol tuig gevieren voordewind. Ziet er indrukwekkend uit. Nauwelijks buiten helt de boot fors bij de aandewindse koers en op het moment dat ik tegen Petra zeg "er staat teveel zeil op", horen we een klap, kijken omhoog en zien dat de tophoek van de fok los is. Ik leg de boot halve wind, zet Petra aan het roer en ga met twee spanbanden naar voren om de fok, die inmiddels over de reling hangt, vast te maken. Nu is voordekker spelen niet mijn hobby, maar de boot ligt, gezien de zeegang rustig te deinen en kan ook droog de fok aan de reling sjorren. In het voorbijgaan zie ik dat de shackle is geknapt.

Op de motor gaan we verder tegen de wind in naar Lymington. Het gaat niet snel ofzo, maar we komen er tegenin. Grootzeil hijsen met tweede rif? Overwogen en besloten het op deze zee en met deze rollers niet te doen en te kiezen om de komende 5Nm de klappen op te vangen door op-en-af te sturen van de golven en de ondiepere delen op te zoeken waar het water iets rustiger is.

De aanloop van Lymington is er een die je moet delen met de ferry's. Als het dan dichttrekt van de regen en er een licht is dat aangeeft of er al dan niet een ferry uitkomt terwijl de geul een meter of 150 breed is (?), dan is dat met de wind dwars op best een uitdaging. Gelukkig is het net twee uur na hoog water waardoor een eventueel uitwijken buiten de geul mogelijk is. Gelukkig niet nodig.

Voor een ligplaats hadden we de suggestie gekregen om dat in Town Quay te doen, wat betekent langs de drukke megahavens varen, de moorings volgen en het laatste stukje naar de werf sturen, maar dan kom je in een heel cosy stukje van de stad waar je zo mogelijk aan de steiger kunt afmeren. We hebben geluk en vinden een vrije plek aan het begin van de steiger. Nu al een heerlijke plek, zeker als ook de lucht onderwijl opentrekt.

Het eten valt de laatste dagen een beetje in het water en dat komt omdat we ons geen van beiden echt top voelen. Veel verder dan een kopje soep of een half boterhammetje, kwam het niet. Rationeel gezien weten we dat we dit niet gaan volhouden, maar gewoon geen trek. Vanavond toch besloten spaghetti te maken en dat smaakte ons beiden wonderwel. Tegenvaller was wel dat mijn inlay, die er afgelopen vrijdag opnieuw was ingelijmd, ineens door mijn mond 'zwom'. Hier zat ik echt op te wachten. Morgen maar weer eens een tandarts opzoeken.

Tijd om een wandeling door het dorpje te maken. Opvallend is het authentieke karakter van sommige straten tegenover de straten/buurten waar het financieel allemaal welgestelder is. Wij eindigen in de Ship's Inn voor een pint. Hier raken we met wat jongeren in gesprek. Wat vanmiddag ook al opviel, wij komen uit Europa en zij uit Engeland. Of dit ooit nog goed gaat komen... Nog een goede tip voor de tandarts gehad en daarna bedwaarts.

Gevaren mijlen