Hardlopen in de nacht gaat niet vanzelf

Hardlopen in de nacht gaat niet vanzelf

Een droomtijd lopen op een halve marathon, wiens droom is dat niet? De mogelijkheid is er zondag 30 oktober, geboden door .

Het is 01.15u als ik op het parkeerterrein aankom. Even later verschijnt ook medeloopster Monique. Voor het jaargetijde een bijna zwoele nacht, wat trek je aan? Beiden trekken we een voorgeknipte vuilniszak over ons heen aan. Afkoelen voorkomen. Het is 13 graden en een heldere nacht. Nog een laatste slok warme thee en dan richting start.

Het terrein naderend worden we begroet door muziek en fakkels, fakkels die we langs de hele route zullen gaan vinden, want vannacht lopen we een halve marathon door het Delftse Hout. Nog een half uur voor de start kletsen we nog wat met een van de Prosecodames en haar man. Zij lopen de halve marathon als duo, elk een kwart marathon.

Langzaamaan drommen de lopers samen, sommigen verkleed in pyjama's, anderen behangen met lichtjes en allemaal met een ding gemeen, de afstand in een droomtijd lopen. Nog een paar minuten tot de start.

Als de nachtburgemeester het sein heeft gegeven vertrekt een deel van de 1200 deelnemers voor een nachtelijke . Heel bijzonder om zo in de nachtelijke uren op pad te gaan, toegeroepen door enthousiastelingen die de moeite hebben genomen voor ons wakker te blijven. Dat er een paar toeschouwers staan, had ik wel verwacht maar gedurende de eerste kilometers staat er met regelmaat een groepjes mensen te kijken en klappen. Ook alle vrijwilligers die de weg vrij houden, zijn enthousiast. Voor hen wordt het ook lange nacht van drentelen om een beetje warm te blijven.

De eerste kilometers gaan voorspoedig; ondanks het tijdstip voel ik me lekker. In de nieuwsbrieven waren we gewaarschuwd voor een aantal ongemakken tijdens dit soort nachtelijke escapades, zoals de temperatuur of darmen die zouden kunnen gaan opspelen. Eerder te warm dan te koud gekleed ben ik op pad gegaan en met die darmen zat het wel goed. We gaan richting Koningsveld.

Bij het Koningsveld aangekomen staat er een hele rij met vuurkorven, erg sfeervol Jammer dat ze bovenwinds zijn geplaatst en de een na de ander begint te hoesten van de rook, daar waar je behoefte hebt aan verse lucht, zuurstof. Vanaf daar rennen we langs de grachtjes waar hier en daar groepjes staan, roepen, aanmoedigen en ondertussen bier drinken. Iets dat wellicht beter bij het lijf past op dat moment van de dag dan met een hartslag van 160 door Delft rennen.

Langs de Delftse Vliet richting het centrum van Delft. Achter de dranghekken staat een deel van het uitgaanspubliek te roepen. Het valt me op dat er een bierlucht hangt, niet zo heel verwonderlijk gezien de groepen die ons staan aan te moedigen met glazen bier in hun hand. Wij doen het met het water en natte sponsen. Probeer al lopend een paar slokken te nemen. Niet echt een succes. Moet mijn tempo ook aanpassen om het vol te houden. Voel dat het zweet ook meer en meer van mijn lijf begint te lopen en twijfel om mijn jas uit te doen; alle ritsen staan al open.

Langs de Delftsche Vliet, de weg is verlicht met fakkels, wordt het met de wind in de rug niet koeler. De afleiding is er door trommelaars die zich halverwege hebben neergevlijd. Echt super dat het droog is, want die mensen hadden er anders zeker niet zo talrijk langs de kant gestaan.

Vanuit het Delftse Hout met de wind dwars op naar de Bieslandse Bovenpolder. Nu wel blij om een jasje aan te hebben, want ook al heb ik het warm is de koelt de wind mijn bezwete lijf behoorlijk af. Merk ondertussen dat het tempo heel langzaamaan omlaag gaat. Nog niet eens op de helft. Probeer aan te sluiten bij een groepje dat iets sneller loopt dan ik en dat gaat een stuk vrij redelijk en helpt me om naar de Delftgauwseweg te lopen.

Voor de ene groep het wisselpunt en voor de anderen de eerste doorkomst. We gaan het rondje nog een keer lopen. Luid geroep vlak voor het onderdoor gaan van de A13. Zou het niet erg vinden als ik er nu ook uit zou mogen.

Ondertussen bewust van mijn loophouding, makkelijk om voorovergebogen te gaan lopen, maar realiseer me dat ik daarmee niet de eindstreep ga halen. Hoor ergens ook zo'n stemmetje van een trainster om een touwtje aan mijn kruin te hebben en me zo rechtop te houden. Moet hier inwendig wel om lachen.

Vlak voor de 14km ontkom ik er niet aan om een paar meter te wandelen, wetend dat dit extra energie kost, maar moet even op krachten komen om me daarna weer bij een groepje aan te sluiten. Het tempo gaat verder omlaag en put kracht uit de aanmoedigingen die vanuit de verschillende cafe's tot ons komen. Het soort aanmoedigingen verschilt, zo van "zet 'm op, nog een stukje" tot "knap hoor, ik doe het je niet na".

Het enthousiasme heeft me inmiddels voorbij de bocht met de Delftsche Vliet gebracht en weer zakt het tempo tot een wandeltempo, al is het maar eventjes. Hoe zat het ook alweer met die man met de hamer? Het lijkt wel alsof hij blijft hameren. Enige innerlijke strijd wordt er ondertussen gevoerd.

In wisselend tempo leg ik de laatste kilometers richting de finish af, wandel nog een keer het lukt met uiteindelijk bij een groepje aan te sluiten en hen bij te blijven. Op naar de finish.

De laatste honderd meter voelen als een ware uitputtingsslag. Ben stuk. Ik hoor mijn naam roepen, niet wetend wie of wat, maar het geeft me een stimulans om de laatste meters te lopen. Ik haal de finish en ben leeg, het eerste hek waar ik tegenaan kan leunen pak ik. Mijn lijf doet pijn, is verzuurd en is op. Vrienden van Monique vangen me op, reiken me een fles water aan die ik gretig aanpak. Na de eerste slokken zie ik een bezweet hoofd van Monique aankomen, ook helemaal op (waar doen we dit voor??). Als ze een beetje is bijgekomen, doet ze hijgend haar verhaal. Net als ik genoten van de loop vanwege het tijdstip, maar ook een lichaam dat protesteert tegen inspanningen van deze omvang op dit tijdstip. Over vijf jaar weer.

Uitslag zoals het op staat.

534 Gregor de Graaf 64 the Hague Road Runners 1:02:38 59:25