Weekend zwerven door Zeeland - 2

Weekend zwerven door Zeeland - 2

Zaterdag 30 oktober

Het miezert en is bewolkt. Na een warme douche gaan we om 09.45 richting sluis waarbij we onderweg heel kort vergezeld worden door een bruinvis. Of is het De Bruinvis? Ik weet het niet, maar het geblaas zo naast de boot doet me toch altijd weer omkijken en het een bijzondere ervaring vinden. Onderwijl zien we de brug openstaan en varen er twee boten voor me. Ik roep de brugwachter op, maar geen gehoor. Voor onze neus gaat de brug dicht. Als dit een gevolg is van op afstand bedienbare bruggen, dan ben ik tegen. Het valt ook op dat het bord met het kanaalnummer van de marifoon ook is weggehaald. Ook met het wegvallen van de bereikbaarheid van Post Ouddorp op Ch.25 vanuit het binnenland, krijg ik meer en meer de indruk dat deze bezuinigingen m.n. tegen de watersporter gericht zijn. Als er nu een assistentie nodig is van bijv. de reddingsbrigade, dan mag Post Ouddorp bellen. Dat we daarmee voorbij gaan aan de soms slechte dekking van mobiele providers en de aanname dat iedereen aan boord ook een gsm heeft, daar wordt geen gehoor aan gegeven. Tijd om de zeilen te hijsen en te genieten van de opentrekkende lucht en de omgeving.

Tijdens het zeilen zoeken we in de almanak of de bruggen en sluizen naar Goes draaien. Dat blijkt het geval: 16.00u de sluis en dan doorvaren om de voorlaatste brug van Goes om 17.00u te halen. We zijn ruim op tijd en varen om de Galgeplaat heen en leggen met enige discussie om half drie voor de sluis aan.

In de sluis komt een 40ft'er met een hoop jongelui varen, de bierflessen op de kuiptafel en met de acht man aan boord niet instaat de boot aan de kant te leggen. Voor ons ligt een prachtige klassieker die zich zorgen maakt omdat de boot wel heel dichtbij komt. Zij krijgen 'm niet tegen de sluiswal. Vanaf mijn boot geef ik aanwijzingen hoe de boot tegen de kant te krijgen den en de schipper volgt deze zonder morren op. Eenmaal geschut, stap ik van boord om te gaan hardlopen naar Goes terwijl Daisy de boot naar Goes vaart. Onderweg loop ik haar nog tegemoet en kom uiteindelijk bezweet in het clubhuis van WSV De Werf. Enige verbazing valt mij ten deel en de havenmeester wordt door een van de omstanders aangemoedigd dit ook te doen. Gezien zijn figuur, niet echt nodig.

Terwijl ik sta te rekken en wachten op Uisge Beatha, komt de havenmeester naast me staan, we kletsen wat. Hij vraagt wie er zoal in de sluis lagen en ik vertel wat er is gebeurd. De klassieker kent hij en voor de boot van de jongelui is de haven te klein... Wij krijgen een fraai plekje aan de langssteiger. Ik vind dit zo'n knus haventje. In de drie keer dat ik nu in Goes ben geweest, de eerste keer met de Sonnevis en de tweede keer in het seizoen dat ik mijn boot voor het eerst had, is dit de eerste keer dat ik hier kan liggen. Tijden van 'De Ronde tafel' lijken hier te herleven. We worden uitgenodigd voor een biertje aan... de ronde tafel. Na het douchen schuif ik bij de gezelligheid aan. Bier uit de koelkast, het geldkistje op de rand van de bar en lege flesjes zelf in het krat zetten. Naarmate de gezelligheid vordert, wordt de Duiters van de klassieker naar de boot geroepen om te komen eten en blijven wij achter met de penningmeester. Hij vertelt dat hij heeft voorgesteld dat de drank die aan het eind van het seizoen aan boord overblijft, dat die maar eens in het clubhuis moet komen. Goed idee. Hij pakt de fles Berenburger en schenkt ons in. Dit alles op een nuchtere maag. Tijd om afscheid te nemen en met enkele restauranttips verplaatsen we ons naar de boot. Het is inmiddels donker.

Nog even de elektra uitleggen en dan kunnen we weg. Als ik binnen ben hoor ik mijn naam roepen en op de manier waarop dat gebeurd, verwacht ik dat er iets aan de hand is. Dat blijkt het geval; mijn zaklampje is uit de zak van Daisy in het water gevallen. Dit is het slechte nieuws. Het goede nieuws is, dat hij in de val is aangegaan en onderwater zien we het knipperen, een van de standen van deze lamp. Verder is het hartstikke donker. Geen magneet aan boord, maar krijg wel een schepnet aangereikt. Op mijn knieën ben ik een minuut of 10 bezig en meld dan triomfantelijk dat ik 'm heb! Bij de kachel leggen we 'm te drogen en hopen op betere tijden.

Enigszins koud gaan we richting stad. De kou is een gevolg van iets te weinig eten en iets teveel inspanning. Tijd dat er wat eten wordt omgezet in energie. Om dat te doen belanden we bij een tapasrestaurant (Kookclub). Aan de bar wachten we op een vrije tafel, na de kaart te hebben bekeken -overwegend vis...- meldt de serveerster dat er door de naderende vakantie geen variatie met het nog aanwezige vlees is te maken. Daisy bestelt een tapas variatie en ik een kalfsrib. Het duurt enige tijd voor een deel van het tapas menu als voorgerecht verschijnt en daarna duurt het lange tijd voordat het resterend deel van het bestelde verschijnt. Ondertussen ook al eens gevraagd of we niet vergeten zijn en dat wordt afgedaan dat er een groep zit die aandacht en tijd vraagt. Tja, daar gaat je fooi. Het smaakte overigens wel.

De jongelui hebben toch een plaatsje in de haven gekregen; de brugwachter wil, volgens het verhaal, de laatste brug naar de stad wel eens 'vergeten'. Muziek is bij thuiskomst te horen en de betreffende kajuit is omgetoverd tot discobal. Eenmaal binnen is daarvan niets meer te zien of horen. Bedtijd.

Gevaren mijlen